Üvey kardeşler

"Hiç şüphe yok ki Allah, kendi yolunda, duvarları birbirine kenetlenmiş bir bina gibi saf bağlayarak çarpışanları sever." (Saf - 4)

Müslümanların canları ile imtihan verdiği bölgelerdeki gidişata üzülmek imanımızdandır inşallah. Ancak üzülmek yetmez bir birimize kenetlenmemiz gerekir. 

Bizler bu rahat memlekette din konusunda tartışıp dururken, birileri sırf Allah'ın dinine mensup oldukları için insanları katlediyor. Bu durum karşısında tartışmaktan başka bir şey yapmayanları Allah sever mi ki?Yaşadığımız kentin insanları her geçen gün biraz daha İslam'ı tanıyıp, biraz daha iyi insanlar oluyorlar mı? Yoksa gidişat ateşe doğru mu? Aynı dini anlatmıyoruz mu ki aynı şekilde iman edip kardeşler olamıyoruz? Neden bizler kula kulluktan kurtulamıyoruz? 

Rabbimizin ayetlerini okuyoruz ve üzerinde ne kadar da çok tartışıyoruz, kimse İslam adına bizden bir biat istemiyor, Allah da böyle bir şey istemiyormuş gibi davranıyoruz. Sanki Rabbimizin dini yaşanılan bir şey değil de anlatılan bir şeymiş gibi hareket ediyoruz. Ne gruplaşmış cemaatleri birleştirebiliyoruz ne de kendimiz örnek bir cemaat olabiliyoruz. Allah kimlerin neye taptığını elbette biliyor da bu parçalanmışlık sanki "Müslümanlığınızda problem var" diyor...

Din konusunda herkes otorite olmuş Allah'ın hükümlerini sayan yok. Bir yol tutalım dense herkes kendi yolunu diretiyor. Müslümanlar farklı farklı yönlere koşturuyor adeta. Hangi cemaat mensubuna sorsam "hepimiz kardeşiz" diyorlar. Sizi gidi kardeşler sizi, üvey kardeş olmuşlar hepsi, kimse kimsenin yolunu beğenmiyor, kimse hatasını görmek istemiyor, kimse istişare edelim bir olup birlik olup bilikte hareket edelim demiyor. Sizi gidi üvey kardeşler sizi!